Neler Oluyor Hayatta?

Hafta sonu

Pınikomun nişanında çok çook eğlendik. Taylancım çok yakışıklı, Pınarım da pembe elbisesiyle çok güzeldi. Adeta bir Pamuk Prenses:) Kız tarafı olmamıza rağmen (hani daha ağırbaşlı, kızı verdik diye üzgün olmak gerekir miydi?) dur durak bilmedik deliler gibi dans ettik, çok da eğlendik. Tepsi tutma işlemini de başarıyla gerçekleştirdim. Baya bir heyecanlandım, hatta yüzükleri takan Hakkı Enişte’ye de birileri hatırlatmasaydı, ben tepsideki makasla oradan uzaklaşıp, Pınar ve Taylan’ı yüzükleriyle sonsuza kadar bağlı olarak bırakabilirdim.

Nişandan sonra W’ya gidildi. Eve gidip üzerimi değiştirme şansım olmadığı için mekana girerken kendi kendime “biz nişandaaan geliyoruz” nidalarıyla ilerlesem de, kendimi çok süslü zannetmemin ve bu halimden çekinmenin bir alemi yoktu, herkes bir nişan ekibini dahi sönük bırakacak kokoşluktaydı. Değişik bir mekan. Bir saatten sonra sanki radyodan yayın yapıyorlar izlenimine kapılabilirsiniz. Dansçılar bir nebze de olsa hareket katmış denebilir. Ama beni benden alan şarkılar çalmadı maalesef. Ki artık yeni açılmış mekanları daha çabuk tüketiyorum veya bu tarz eğlenceler için yaşlandım. Sevmiyorum. Biz gayet kendi halimizde eğlenirken, dans etmeyen erkeklere, belli bir surat ifadesinde takılmış, ölü balık gibi bakan kokojetlere, arka arkaya açılan şişelere baktıkça bu sefer gülesim de gelmedi, üzüldüm.Gece gece yemek yemek en sevdiğim şey olduğu için aspavanın tadını çıkardım.

Ertesi gün de Neyroşumda uyandık. İstanbul’dan gelen misafirimiz Cihan’ı kahvaltıya götürecektik ki, saatin artık bir öğle yemeğine daha uygun olacağına karar vererek yola koyulduk. Rotamızı değiştirmedik ve kahvaltı mekanı olarak seçtiğimiz Big Chefs’de yemek yemek istedik lakin orası 2:00 deki brunch bitene kadar size herhangi bir başka yemek, içecek veremeyen bir mekanmış. Çok sevdiğim bir yer olmasına rağmen bu uygulamasından pek hoşlanmadım, eksiler haneme yazdım.Benim mekanımda olmayacak böyle hatalar:) E bizde moralimizi bozmadık, aldık Cihan’ı Pepper Mill’e götürdük. Ardından da keyifli bir kahve içtik. Günün sonunda, “bu gelişim de Ankara’yı gerçekten sevdim” diyen İstanbbullu Cihan’ın iltifatıyla mutlu olduk.

Bugünlerde

Çok yiyorum. Tatlı yer yemez tuzluya saldırıyorum. Sonra yine tatlı.Bu kısır döngüden çıkamıyorum. Dopdolu bir dolma tabağı önümdeyken, yanımda yufkaya, patates salatası sarmış ,yemekte olan Bahar’ın yemeğini istiyorum. Annem bana profitrol koymadı diye ağlayacak gibi oluyorum. Neyse ki Kürşad’ın aldığı kocaman starbucks termosum var, ona su doldurup doldurup içtikçe kendimce faydalı bir şey yaptım diye seviniyorum.

Dün gece

9 da yatıp 5 te uyanarak yine bir rekor kırdım. Uyanıp tekrar uykuya daldım en az 5 kere. Ve en uzun metrajlı rüyalarımdan birini gördüm. Kaldığım yerden devam ettim her seferinde. Rüyamdan bir kare: üzerimde siyah bir gece elbisesi, bir market arabasının içinde, ilerlediğim yöne sırtımı dönmüş bir şekilde oturuyorum, elimde pembe bir şemsiye, market arabası yavaşladıkça şemsiyeyle yerden hız alarak arabayı ilerletiyorum, bu arada gökyüzü simsiyah ve ay anormal bir parlaklıkta parlıyor. Öyle ki, şemsiyemi açıyorum.

Şu an

Dilime dolanan şarkı:There is nothing in the rain like ŞAN SAN DO (böyle bir reklam mı vardı, ne derdi, nasıl yazılırdı bilemedim)