27 Haziran 2018 Çarşamba

Day 2-18/06/2018



Day 2

Bundan tam 16 yıl önce bugün üniversite sınavına girdiğimi hatırlıyorum. o gün hangi üniversiteyi kazanacağımı, ne iş yapacağımı bilmiyordum. sınavım da oldukça kötü geçmişti. cashmere de arkadaşlarımla, efkarlı şarkılar eşliğinde dansederken, gelecekten tek beklentim, yanımda sevdiklerim dünyayı gezmekti. o anı dün gibi hatırlıyorum. 16 yıl sonra dileğimin yıl dönümünde dünyanın hiç görmediğim bir yerindeyim.

Sabahtan dün çok beğendiğimiz doppio zerodayız, Kürşad peynirli omletli bir kahvaltı tabağı alıyor, ben kruvasan, tereyağ ve reçel yiyorum, birer cappucino ile taçlandırdığımız kahvaltımızı Gallipoli'ye gitmek üzere sonlandırıyoruz.

Lecce’de biletileri alıp trenin nereden kalkacağını anlamaya çalışıyoruz , ikimizde ayrı yönlere gitmişiz, o sırada trenitalia üniformalı gençten bir çocuk karşıma çıkıyor, nereye gitmek istediğimi anlasa da bana nereden gideceğimi bir türlü anlatamıyor, sonrasında elindeki valize aldırmadan, benimle trenin kalkacağı yere kadar yürüyüp gösteriyor. İtalyanların bu yönü bizden farksız, dilini konuşamasalar da sonuna kadar yardımcılar.

Sonrasında Kürşad'ı buluyorum ve rayların üzerinden geçerek treni beklemeye başlıyoruz.
Tren geldiğinde o da ne? Bu mazotla çalışan adeta ilk tren diyebileceğimiz eskilikte bir çılgın ulaşım aracıJ

İçine bindiğimizde dışının içinden daha yeni olduğunu görüyoruz, koltuklar deri, turuncu perdeleri bile var ve tabi ki klima yok, bütün yol bunaldıkça kafamızı camdan dışarı çıkartıyoruz.

Trenin içinde ise herkes adete bir roman karakteri.

Kulağımda harika müzikler , etraf çok güzel, bazen bir istasyonda uzun uzun bekliyoruz ama bunlar bile bizi çıldırtmıyor. Bir günde sanki İtalyan olmuşuz, bu çılgın yavaşlığa anında uyum sağlıyoruz.

öğle saatlerinde Gallipoli'de trenden inip, eski şehir merkezine yürürken çevremiz tam bir hayal kırıklığı sanki, ne zamanki balıkçıları görüyorum, işte o zaman gözüme güzel görünüyor.

Yine de buralar turist kaynayan klasik İtalya’dan çok farklı. Deniz kenarına ulaşınca İtalyan ailelerle ve genç arkadaş gruplarıyla karşılaşıyoruz. Bu sefer de aklıma "olağanüstü akıllı arkadaşım" kitabı geliveriyor. Kendimce bir lenu, bir solara ailesi buldum bile. İskelenin yanında gördüğümüz şezlongların ne kadar olduğunu öğrenmek isterken adam ücretsiz diyerek bizi şaşırtıyor, deniz inanılmaz temiz. Plaj hafta başı olduğundan kalabalık değil ve kendimi dünyada minicik bir nokta gibi hissediyorum.  Dönerken ara sokaklarına dalınca karşımıza bir dolu meyve sebze arabası ve sünger satan tezgahlar çıkıyor. Her yerde acı kırmızı biberler asılı, üzerinde viagra yazıyor. Dünyanın her yerinde önemli konular ortakJ Zamana aldırmadan, sırayla denize giriyor, güneşleniyoruz.

Uzun uzun acele etmeden, telaşlanmadan ve saate bakmadan zaman geçirmeyeli çok olmuş. Zamanı yöneterek zamanı doğru kullandığımızı düşünürdüm ama burada yetişilecek saatler olmayınca tam tersi zamanı çoğalttığımı düşünüyorum. Dönüşte bu sefer otobüsle tekrar Lecce'deyiz. 

Giyinip kuşandıktan sonra ne kadar acıktığımızı fark ediyoruz. Aklımızda bir akşam önce torre de merlino’da gördüğümüz pizzalardan yemek var. Aklımızdakini okumuş gibi duran garsonsa pizza bugün yok yarın var diyor. Peki nereye gideceğiz? İstikamet doğru osteia degli spiriti. Bu mekanı michelin kitabında görmüşüm, gezici günlük de okumuşum, üzerine odamızı kiralayan çocuk da önerince aklımıza daha iyi bir ihtimal gelmiyor. Mekan oldukça şık ve dolu, rezervasyonumuz yok ama şansımıza mutfağın karşısında  2 kişilik bir masa boş, güler yüzlü garsonumuz bizi oraya oturtuyor, tepemde harika seramikler, solumda çok güzel bir tablo var. Mutfağın içine kaçamak bakışlar atmak ise benim için harika bir fırsat. Burada güzel bir burrata, üç çeşit balıktan oluşan nefis bir carpaccio yiyoruz, benim doymak bilmeyen ruhum, pirinç/patates kroket ve lecceye özel hamur kızartmalarından da isteyince masamız bir şölen yerine dönüşüyor. Üzerine ben patlıcanlı domates soslu ve yıllık ihtiyacımı karşılayacak kadar peynirle dolu spagettimi yerken, kürşad bölgeye özel orreccihettisini deniz mahsulleri ile yiyor. Uzun süredir yediğim en güzel yemek bu olabilir ve mekanda harika müzikler çalıyor. Kalktığımızda çok tok ama çok mutluyuz.

Şehir de bir iki tur atıp, kahve içmek için alvinoya gidiyoruz, birer espresso içip, yoldan gelen geçeni izliyoruz. Puglia bölgesinde sevmediğim tek şey, kahvenin yanında plastik minik bardakta gelen su olabilirJ Kahveden sonra Kürşad beni "mutlaka dondurma yememiz gerektiği" konusunda ikna edince, yine yeniden nataledeyizJ Bugün bir de harika bir tasarım dükkan keşfettik. İsmi Vico dei Bolognesi. Ama Euro karşısında dükkan çok pahalı kalıyor, ben de gördüklerimi içime çekmekle yetiniyorum. Odamıza doğru yürürken, tiyatro binasının önünde tatlı bir kalabalık var, merdivenlerine oturup onları seyrediyoruz. Herkes oldukça şık ama en güzeli herkesin gösteri sonrası tebrik çiçekleri. Tüm eller dolu dolu, kiminin elinde tek bir ortanca, bazılarında kuru çiçekler. Ama hepsi çok kibar. Biz de bir sanatçıyı tebrik etmek ister gibi onlarla bekliyoruz. Bazen bir yerli olabilmek ne kadar kolay.

26 Haziran 2018 Salı

Puglia/Salento Gezimiz. Day 1.

Uzun süredir bu kadar kalbime dokunan bir seyahate çıkmamıştım. Unutmamak için yazmak istedim. Toplam 6 günü yazmayı becerebileceğimden emin olmasam da , bu niyetle başlıyorum.


Day 1-17/06/2018

Uçak yolculuğunda rötarda olmayınca havalimanından bindiğimiz trenle yaklaşık 15 dakikada bari merkezdeyiz.
Lecce'ye gidecek trenin saatini kontrol edince yaklaşık 2 saatimiz olduğunu fark ediyoruz.
İstasyondan biraz ileri yürüyüp bir pakta oturuyoruz, ama sabahın erken saatleri olması sebebiyle etrafta tekin olmayan tiplerden rahatsız olunca bir yarım saatin sonunda yine istasyona dönüyoruz.
İstasyondaki cafede bir şeyler içip, gelene geçene bakarken, İtalyanların bağırış çağırış muhabbetlerini dinlerken, trenimiz geliyor.
Günlerden Pazar olunca, tren, üzeri bikinili mayolu gençlerle dolu. Özellikle monopolide plajcılardan inen çok oluyor.
Yol boyu zeytin ağaçları ve üzüm salkımlarını seyrederek, ara ara da denizi görerek Lecce’ye varıyoruz.
Yol bizi yormamış olacak ki kalacağımız yer 20 dakika uzaklıkta görününce hadi yürüyelim diyoruz.
Yürürken karşımıza not ettiğim doppio zero çıkınca hemen kapının önündeki masalardan birine oturuyoruz.
Burada fish and chipsli ve breseolalı güzel bir salatayı paylaşıp, tarallolarla da ilk kez tanışıyoruz. (bey pazarı kurusundan daha az yağlı gevrekimsi krakerler) ekmek sepetindeki foccaciaları da zeytinyağına batırarak affetmeden yiyoruz.
Sonra diyoruz ki birer Leccese içsek mi( badem sütü ile yapılan puglia bölgesinin meşhur kahvesi-ve sonradan burada içtiğimizin en kötüsü olduğunu anlıyorum) dedikten sonra , kahveler de bitince tekrar yola koyuluyoruz. Sokaklar bomboş, herkes siestada, ama lecce beni garip bir şekilde etkiledi bile.
Şehrin bir ruhu ve rengi var.
Yürüye yürüye, ter içinde kaldıktan sonra kalacağımız yere ulaşıyoruz, tatlı bir İtalyan bizi bir saat beklemiş, aramış, görmemişiz ama sıfır trip, bizi hemen yukarı taşıyor, kredi kartımız çekmiyor, ama adam yine sinirlenmiyor, sonra hallederiz deyip bize odamızı gösteriyor. Odamız eski şehrin hemen sonunda güzel bir apartmanın içinde. Beklediğimizden çok daha düzgün ve temiz çıkınca, seviniyor ve siesta saatinde İtalyanlara uyup, uyumak üzere panjurlarımızı kapatıyoruz.
Akşam olup da uyanınca yemek için Trattoria di Nonna Tetti’deyiz. Öğlen önünden geçerken 2 kişi geleceğimizi söylemiştim, garson da tamam demişti hiçbir yere not etmeden. Mekan kalabalık. Masamıza geçiyoruz. Başlangıç olarak 5 tabaktan oluşan antpastiyi seçiyoruz, kabak carpaccio, kızarmış patlıcan, burrata peyniri harika.

Üzerine bölgenin meşhur nohutlu makarnasından yiyoruz, içinde erişteyle beraber, kızarmış hamur parçaları ve nohut var. Sadece bir adet söylemişiz ama ikimize de fazlasıyla yetiyor. Şimdi 2 greeddy italian bizimle olsa bu yemeğin de fakirlikten çıktığını tatlı tatlı anlatırdı diyorum.

Yemekten sonra istikamet ; Natale, dondurmaları bir yana sadece külahları ve üzerine taktıkları minik waffle için bile gelinir. İçerisi oldukça kalabalık. Kürşad 3 ben 2 topla kapanışı yapıyor ve dükkanın önünde geçenleri seyrederek yiyoruz.

Lecce’de sokaklar çok keyifli, akşam kalenin oradan başlayıp, tekrar şehrin kapılarına, romaa nfi tiyatrosuna kadar turluyoruz. Basilico di santa corsa biz ordayken tadilatta, ciesa di san marco, piazza del duomo, colonna di sant'oronzoyu haritada armanıza gerek yok. yürüdükçe birer birer önünüze çıkıveriyorlar. ama bunlardan da güzeli  sokakların kesinlikle bir ruhu var, renkler çok güzel. Ferzan özpetek filmlerinin etkisinden mi bilmiyorum ama Lecce bana çok başka geliyor. Hiç ayrılmak istemiyorum. Aklımda İllaria'nın tavsiyeleri, kürşadla, onun sokağından geçiyoruz. "açılabileceğin birkaç arkadaş bul... seni istemeyen binlerce insan arasından seni sevecek birini bul."