dostlar alışverişte görsün.

Giyim bir ihtiyaç mı? Yoksa zevk mi? Benim hobilerimden biri alışveriş idi. Ama artık herkese övüne övüne söylüyorum, “ben alışveriş orucundan sonra duruldum, eskisi gibi alışveriş yapmıyorum”.Bu bazen doğru bazen yanlış.

  Ama eskisi gibi “ay ne kadar ucuzzz” diyerek hemen alacağım iki üç babeti sakince yerlerine bırakıp, daha çok ihtiyacım olan çizme fiyatının ¾ üne denk gelecek bir harcamadan kurtuluyorum.

Ya da sanki bir şarkıcı sanki bir celebrity edasıyla her daim göz süzdüğüm çeşitli gece kıyafetlerini artık denemiyorum. Bu alışkanlığım yıllarca düğünlere giderken kurtarıcım olmuş olsa da gerek yok.

Bir diğer taktiğim “düşünüyorum” Evet söylemesi ne kadar basit ama uygulaması benim için bir o kadar zor olan eylem. Eskiden alışveriş: “aa ne güzelmiş” iken şimdilerde; “buna ihtiyacım var mı” “bunu neyle giyerim” lere dönüştü sayılır.

Bir de ucuz şeylerle dolabımı doldurmak yerine, belki biraz daha pahalı, ama daha dayanıklı şeyler alıyorum. En azından tek sezon giymiyorum. Aldığım kıyafetin nerede üretildiğine bakıyorum.Tabii arada bir kanıyorum.  

Bir kıyafeti farklı gün ve birden fazla sefer giyerek aslında onu almama gerek olup olmadığını da test ettiğim doğrudur. Cidden işe yarama hatta bir hevesini alma, yok aslında orası da pek güzel değil durumu yarattığı oluyor.

Son zamanlarda her yeri simler, pullar bastı ki bu da “merve modası” dediğim süsün püsün içine rahatça girebilme özgürlüğü demek.

Peki bu gariban alışveriş mağduru son zamanlarda neler aldı? Tasarım parçalar değil ama işte güçte beni kurtaracak bir kaç sey:

herry den bir elbise.

elbise benim kurtarıcım. ben sırt tarafını öne gelecek şekilde de giydim. güzel oldu. i love fiyonk çünkü.

massimodan ceketimsi bir hırka.

sıcacık.

 yargıcıdan pullu etek.

her eve lazım.

benimki gümüş rengi.

 ve yine massimo duttiden simli kazak elbise.

bunu alalı aslında epeyce oldu ama siyah opak çoraplarla da giydiğim doğrudur.