5.

Değişen bir şey yok. Azalan bir şey yok. Unutulan da.

Bu sabah 5 sene önce bugünü düşündüm. Bütün gün işteydim, kuaföre gitmiştim, işten arkadaşlarımla eve gelmiş, odama eşyalarımı bırakmıştım. Odamdaki kitaplığa takılı askerlik fotoğrafın nasıl olduysa yerinden çıkmış, rüzgardan savrulmuş, odamın ortasına kadar gelmişti. Fotoğrafı yerden almış, yerine takmıştım, işte tam o anda içime bir sıkıntı girmişti. Sonra iş arkadaşlarımla bir düğüne gitmek için evden çıkmıştım, senin çok sevdiğin renkte, yeşil bir bluz, bir de beyaz etek giyip. Düğünden sonra eve gelmiştim, evde kimse yoktu. Anahtarla kapıyı açmış, merdivenlerden çıkarken, babamı aramıştım. Sonrasını çok hatırlamıyorum. Tek aklımda kalan yanında olmadığım için çok ağladığım. Gittiğine ağlamaya ne zaman başladım, onu ne zaman tam olarak kavradım ,  pek hatırlamıyorum.

Bu sabah 5 sene önce bugünden, bir kaç gün öncesini de düşündüm. Hastaydın, çok hastaydın, ama benim için vardın. Kocaman hasta yatağının bir köşesini kapmış, yanına yatmıştım, tv de , love actually vardı. Bizim sevdiğimiz bir film, önceden izlediğimiz. Elini tutmuştum izlerken, "ne güzel film yapmışlar" demiştin.

Yıllar geçtikçe defalarca söylediğim, yazdığım gibi en çok sesini unutmaktan korktum. Kokunu hatırladım, pijamalarını çekmeceme , tespihini de çantama koydum.Ama sesin?

Ve bu sene senin en sevdiğin şehirde, İstanbul'da bir akşam, evde otururken, Reco sana bir şey dinleteceğim dedi. Bilgisayarın sesini açtı. Ses senin sesindi. Komik hikayelerini anlatıyordun, tekerlemeler söylüyor, sonra da kahkahalarla gülüyordun. Senin sesin. Hayatımın en güzel günlerinden biri. Unutmaktan korktuğum sesini duydum. Dinledik, bir daha, sonra bir daha... Şu meşhur senede bir gün telefon hakkı talebimiz olmasa da, senin sesin.

Bugün iş yerinde Tanju Okan çalıyor. Gözümde yaşlarla senin için gelsin.. Eninde sonunda ...

Sonra biraz Esin Engin de çalarız.

Seni özledik. Bizi izle.