Biraz Avatar, biraz Julie&Julia...

Ben Titanic’i seyretmedim. Yüzüklerin Efendisi serisini, Harry Potter’ı da bilmem.Matrix’ i bir İngilizce dersinde izlemiştim ve belki 4. sünü arkadaşlarım o gün ona gitmek istedi diye seyretmiştim.Twilight’ın kitabını okuyup, illa bir şeyler okuyacaksam daha faydalı şeyler okumaya karar vermiş,seriye devam etmemiş, New Moon’a da Kürşad tutturdu diye gitmiştim.

Ne“hasılat rekorları kıran filmlere gitmem” ne de “ben entelim sadece sanat filmleri izlerim” gibi bir iddiam yok. Ya denk gelmedim bunlara, ya da konuları ilgimi çekmedi. Heyecanı ve macerayı sevsem de, aklımın almadığına inanamıyorum sanırım.

Beklide hayal gücüm çok zayıf ve ben somut gerçeklerden hoşlanıyorum.Biraz da basit şeylerden.
Ama itiraf ediyorum. Avatar’a hür irademle gittim. Merak ettim. 1994 bu yana teknolojinin gelişimini bekleyen bir yönetmenin ortaya ne çıkardığını görmek istedim, 3d izlemek de ayrı bir heyecandı tabii. Netice de ben de pandoraya vuruldum, Kızılderililere benzettiğim navilerden olmak istedim, türümüz yenildi diye, sinemada, onca kalabalıkla birlikte, ben de derin bir “oh” çektim.2154 yılına bir gittim, sonra geri geldim.

Gerçekten sıkılırım böyle filmlerde, sürekli saate bakarım, ama bunu gözümü kırpmadan izledim.

Filmin %60’ının , özelliklede navilerin animasyon olduğuna inanmak oldukça güç.

Tavsiye ederim.İzleyin.

Diğer taraftan Pazar günü öyle bir film izledim ki, moralim bozuldukça seyredebilirim.

Konusunu anlatamam, beceremem zaten ama o filmde Bahar ve ben vardık, hayallerimiz, bir de tutkumuz vardı. O kadar söyleyeyim.

Çok güldüm, gerçek bir hikaye olması daha da çok sevmeme neden oldu.

Sadece Julie, Julia’yı sevmiş mi sevmemiş mi onu merak ettim. "Keşke karşılaşsalarmış" dedim.

İkisi de kahramanım oldu benim.

Bu filmi de izleyin. İzleyin.

Öperim.