Küçüktüm ufacıktım, top oynadım, acıktım.

Annemin söylediğine göre 3 yaş civarı , komşu evlerde , öğle saatlerinde yükselen yemek kokularıyla birlikte kapıları tırmalamaya başlarmışım. Aynı huyum akşam saatlerinde de devam edermiş. Komşularımızda meşhur gurmeler ya da ünlü aşçılar değildi, ama beni başka sofralar ve tatlar her zaman cezbederdi. Annemse yemek saatinde başka bir eve misafirliğe gitmemin ayıp olacağını tembihler, genelde beni frenlemeye çalışırdı. Yine de beni zapt edemediği zamanlar evden kaçıp, Ankara’da Bahçelievler’deki apartmanımızın sakinlerinin kapılarını çalardım. Osman Amca ve Müzeyyen Teyze’nin evinde , balkonda bizde olmayan ve o zamanlar diğer evlerde de görmediğim çizgili , kenarları demirden, şezlong sandalyelerde oturup, karpuz ve beyaz peynir yediğimi hatırlıyorum.

Giriş katta oturan Şilan ve Arzu’nun da anne ve babası kuaför olduğundan, genelde evde olmazlardı ve benden yaşça büyük iki kız kardeşin pişirdiği menemene ekmek batırarak yediğimizi, menemeni de ilk orda yediğimi, yanında şişe kola içtiğimizi, sonra o minik boyumla gelip anneme “sen neden hiç menemen yapmadın” dediğimi, dün gibi hatırlıyorum.

Yediğim yemeklere dair anılarım hep çok berrak, hep çok ayrıntılı. Bu arada annem de çok çok ve de çok güzel yemekler yapan biridir ki o konuya da bir açıklık getirmek isterim. Yani evde aç kalan bir çocuğun değil gözü aç bir çocuğun hikayesi bu.

Aslında bugünlerde biraz iştahlıyım, yeme içme üzerine yazayım deyip yine nerelere geldim.

Niyetim biraz çikolata aşkımdan biraz twixden, flake’den ve Ülker fıstıklı çikolatadan bahsetmekti. Twix çikolata ben küçükken, hatta ben büyükken de hiçbir zaman ucuz bir çikolata olmadı. Snikers la birlikte satılır ama aynı fiyatta satılır bana da snickers a göre twix her zaman daha lezzetli gelirdi. Son yıllarda snickerslar ucuzladı bir liraya satılmaya başladı, hatta reklam panolarına çıktı, ama aynı şey twix için olmadı.Sonrasında birden twix de bir liraya satılır oldu, o da reklam panolarında yerini aldı, hatta onun da üzerine bile bir tl yazıldı, şu aralar bizim bakkal kendisini 1.25 e satmakta. Tadı biraz değişti sanki? Ya da satın alma gücüm artınca eski cazibesini yitirdi.

Flake ise pahalı mıydı, ucuz muydu hiç hatırlamıyorum. Sanırım çok sevdiğimden önem vermemişim. Ama teyzemle ara sıra yaptığımız ve istediğimiz her şeyi alabildiğimiz Çoban Pazarı gezilerinde onca değişik markayı, hatta tüpten çıkan sakızları bile zaman zaman geride bırakan; flake. Okulun bahçesinden dışarı çıkınca, sağda duran bir tezgahta, sulu gözler, değişik şekerlemeler satan bir adamın her daim tezgahında bulundurduğu flake. Onu o kadar çok severdim ki. Sahi şimdi nerede? Hangi ülkede? Free shoplarda bile yok.

Bir de Ülker fıstıklı çikolata var. Yıllar sonra bol fıstıklısı da çıktı. İşte yine ben 7 yaşındayken, annem bir gün bana Gönül Teyze’nin , Ankara simidini çikolatayla yemeye bayıldığını, kendisinin de bunu denediğini ve çok beğendiğini söylemişti de ben yine cebimdeki parayı denkleştirip, akşamüzeri servise binmeden, koşarak merdivenleri çıkmış, bahçedeki kantinden bir simit bir de Ülker fıstıklı çikolata almıştım. Servis arkadaşlarıma ayıp olmasın, canları çekmesin diye,  hareket saati gelene kadar gizli bir köşede, yavaş yavaş , tadını çıkara çıkara yediğimi, tatlı ile tuzlunun birlikteliğine bayıldığımı hatırlarım.

Ah ah çok duygulandım. Yine yazarım.