okumadan geç.

Buraya içinizi açacak güzel şeyler yazmak isterdim. Ama anlatacak güzel şeylerim kalmamış. İçimde bir sıkıntı uzun süredir. Ne kadar çabuk öfkeleniyorum artık bir bilseniz. Niye böyle oldum ben? Hep aynı şeyler kafamda. Hep, hep, her gün. Ve iki cevabım var kafamda kendime verebileceğim, ama hep yanıtsız bırakıyorum sorularımı. Metroda takıldık kaldık bugün.Ben böyle şeylerden korkmazdım. Nasıl sıkıldım, nefes alamadım, ürktüm bir görseniz. Pasaport işlemlerimi halledip, başvurumu tamamladığımda saat 8:20 idi. Buna bile sevinemedim desem, anlar mısınız?Eskiden böyle şeylere sevinirdim, gideceğim diye heyecanlanırdım. Ne oldu bana?
Hiç boş yer olmayan, kalabalık bir sinema salonunda yanlış koltuğa oturmuşum gibi,biri gelip beni koltuğumdan kaldıracaklarmış gibi. Belki o zaman rahatlarım gibi ama ya kendi koltuğumu bulamazsam?