(!)

Mekan Kızılay. Yudum ve ben "at resmi" arıyoruz. Bu üstün(!) fikir tabiiki tarafıma ait ama Yudum da bunu kesinlikle yadırgamayacak ve anında uyum sağlayacak kadar normal(!) bir insan.

Neden aradığımıza gelince orasını boşverin.

Öncesinde biz starbucksda bu at resmi arama işini ve ona benzer bir dolu tuhaf şeyi konuşuyoruz. O esnada yan masadaki çocuğun kafası bizim masaya düşmek üzere. Her ne kadar biraz tuhaf(!) bir muhabbetin içinde olsak da yine de böyle merakla dinlenecek cinsten de değil. Neden bu kadar ilgili olduğunu masadan kalkınca anlıyoruz, kendisi meslektaşımız, her gün görüp selam vermediğimiz cinsten.(O bir zamanlar bizi aklı başında biri sanıyor olabilirdi gibi)


Neyse at resmi arama olayına dönersek; önce soluğu dost kitapevinde arıyoruz, aklımıza hayvanlar alemine ait takvimler geliyor.( resim dediysek hani öyle bir tablo peşindeyiz sanmayın, fotoğraf, kartpostal, takvim yaprağı, ne olsa olur modundayız. )


"Aaa penguenler alemii, aa fokların bile kaç fotoğrafı var" diye diye dağıtıyoruz her yeri. Yudum neticede atlarla ilgili hayvanlar aleminde bir ayrımcılık olduğuna karar veriyor.

Derken her gün önünden geçtiğimiz ama asla içine girmediğimiz bir mekana dalıyoruz. Bir merdiven altında buluyoruz at resimlerini. Ama bunlar kocaman tuvallerde, aradıklarımız değiller. Geri dönerken Yudum "zaten bize şaha kalkmış lazımdı" diyemedim diyor, "iyi ki demedik "diyoruz.


En sonunda artık aramayı bırakıp, karanfilin altında kitaplara bakarken ben bir kitapçıya "afiş poster satan bir yer var mı burada" diyorum. Adam cidden değişik bir tip. Bana "ne afişi arıyor sunuz "diyor sanki gizli bir iş çeviriyormuşuz gibi. Yudum adama bakıyor ve muhtemelen az sora vereceğim cevabı da düşünerek kendini ileri atıyor.

Ben amcadan korkuyorum. At resmi diyemiyorum. "Doğa falan" diyorum. Adam duvarda iki poster gösteriyor, "bende bunlar" var diyor. O posterler zaten orada yüzyıldır asılı gibi, sanırım bana satmaya çalışıyor.

Sonra gülüyoruz gülüyoruz ama niyeyse bunlar yazınca hiç komik olmuyor.