Hediye gibi geldin, hoşgeldin..

(Foto:Bahar&Ben)

4 yaş civarındaydım heralde.. Annemin hamile olduğunu tam olarak kavrayamamıştım. Sadece etraftaki herkesin bana bir dönem “kardeş ister misiiiin” gibi şu an çok münasebetsizce bulduğum, o zamanlarsa kardeşi bir çeşit oyuncak gibi algılamama neden olan manasız bir soruyu defalarca yönelttiklerini hatırlıyorum. Cevabımsa çok netti “HAYIR”. Çünkü hayatım yeterince zordu. Elimden bütün oyuncaklarımı almak isteyen, beni vazelinleyen, beni lazımlıktaki kakalara bulayan, sürekli kavga ettiğim bir Mehmet vardı. Gülsima ise yine o yaşlarda benim için etkisiz eleman sayılacak kadar küçüktü. Ama 4 yaş için yeterli bir kalabalıktı. Derken Sen geldin. Masanın altına saklandığımı hatırlıyorum.

Önce rakibim, sonra küçük kardeşim ve en sonunda en iyi arkadaşım, her şeyim oldun. Rakibim olduğunu düşündüğüm zamanlar dünyaya yeni geldiğin günlere tekabül eder.Tüm ilgiyi üstüne çekmene bozulmuştum herhalde. Küçük kardeşim olduğun zamanlarsa ilk okula başladığın günler. Serviste miden bulanmasın diye dualar eder, “boyama kalemlerimi unuttuuum” feryatlarını jetonlu telefonla annemi arayarak bastırmaya çalışırdım. Ve derken en iyi arkadaşım oldun.

Sen benim yetenekli sanatçım, sen sabırlı fotoğrafçım, en güzel tatlıları pişiren hünerli aşçım, moda danışmanımsın. Tüm deliliklerime, bitmeyen sorularıma sanki sen benim ablammışsın gibi büyük bir olgunlukla katlanan, gece korktuğumda yanına gelip seni sıkıştırmama izin veren, ıslak ıslak kocaman öpücüklerime bile müsaade eden, bana en çok gülen, beni en çok güldüren sedef kabuğum, sütlacımsın.

İyi ki geldin Bahar, 21. kez hoş geldin..