Baharı Bekleyen Kumrular Gibi..

Siz gitseniz de, bana küsseniz de, "artık oynamıyorum , hayır seninle alışverişe gelmek istemiyorum, yok ben orada yemem, rejimdeyim, bugün olmaz yarın" deseniz de o var. O hep var. 4 yaşımdan beri beni hiç bırakmamış bir arkadaşım var.Korktuğumda, üzgün olduğumda yanında uyumama mırın kırın etse de, hatta kimi zaman yer yatağında bile uyusam, benden 4 yaş küçük de olsa, öyle anlarda, onunla aynı çatı altında olmanın verdiği tarif edilemez bir huzur var.

Hiç biriniz bana izlemediğim bir filmi anlattığınızda beni ağlatamazsınız, ya da hiç görmediğim bir kıyafetten bahsettiğinizde "bunu kesin almam" gerek demem, onun gibi tarif edemezsiniz çünkü. Hiç biriniz o kadar güzel fotoğrafımı çekemezsiniz, biliyorum.

İstanbul'u bile onunla daha çok seviyorum, o çok seviyor diye seviyorum.

Biliyorum ki siz dokunduğunuz hiç bir şeyi onun kadar güzelleştiremezsiniz.

O; akşam, işteyken, çıkış saati geçtiğinde, ofistekiler bana "neden çıkmadın, kimi bekliyorsun dediğinde", "baharı bekleyen kumrular gibiyim" dedirten.

O bizim baharımız; limonata gibi, ne üşütür ne terletir, geçtiği her yere kendinden bir parça bırakır, mis gibidir.

Sizin Baharınız var mı bilmiyorum, ama benim var. Olmasa eksik olacaktım, hep bekleyecektim ama neyi beklediğimi de bilemeyecektim. O iyi ki var iyi ki doğmuş.